Oyunun tanıtım metni şöyle başlıyordu: “Genç insanlar, beş melek, son bir kez… yine… hep… bir kez daha, bizimle, bize en yakın, farklı dünyalarını paylaşıyorlar… son bir kez… temsil ediyorla… temsil ediy… temsil e…”
Oyunun kendisi ise Aslı Erdoğan’ın Taş Bina ve Diğerleri kitabından bir metinle başlıyor. Aslında bütün oyun Aslı Erdoğan, Bejan Matur, Ece Temelkuran ya da Murat Uyurkulak gibi yedi kişinin metinlerinin iç içe geçmesinden oluşuyor. Tiyatro Oyunevi’nin sahneye koyduğu bu oyunun aynı zamanda yedi yönetmeni var. Bütün projeyi yöneten ise Mahir Günşiray. Yedi ile yedinin toplamının dopdolu “bir” ettiği yegane anlardan biri bu.
“Son Bir Kez” adlı oyuna dair bu bilgileri internetten yapacağınız küçük bir araştırma ile de edinebilirsiniz. Fakat internetin size söylemeyeceği şey izleyeceğiniz oyunun kalbinizin üzerine gelip bir taş gibi oturacağıdır. İnanılmaz oyunculuklar, özenle hazırlanmış ve bir noktadan sonra eklektik olduğunu farketmenizi imkansız kılan geçişlere sahip metinler gerçekten ortaya çok etkileyici bir performans çıkarmış. Çok sade bir sahne, bir merdiven bir taş, bir tabure, bir sandalye. Yedi oyuncu, iki erkek, beş kadın. Hepsinin hikayesi birbirinden farklı. Ve belki oyunculardan biri bendim, ya da siz, ya da anneniz ya da iş arkadaşınız.
Tam bu noktada Mahir Günşiray’ın giriş yazısından bir alıntı yapmak yerinde olacak sanırım: “Oyunumuzda yer alan karakterlerin, olmak isteyip de olamadıkları ile bu hesaplaşmaları, belki ancak son bir kez ‘temsil’e dönüştüğünde, bedenlerini ve ruhlarını görünür kılabilecek; ve böylece onları biraz anlama ihtimalimiz doğabilecek.”
Sahnede tecavüze uğrayan bir kadınla o anı tekrardan yaşayacak, kardeşi ölen bir gencin acısını ve toplu tecavüz sırası ona geldiğinde insanlığına nasıl da yenik düştüğüne tanık olacaksınız. Ya da belki bir kız çocuğunun babasını kaç türlü öldürebileceğini göreceksiniz. Oyunu Cihangir’deki Sahne adlı mekanda izledim. Benim gittiğim gösterimde seyircilerin arasında bir travesti vardı. Bunu çok değişik ya da ilgi çekici bir şey olduğu için değil eğer yanılmıyorsam tecavüz sahnesinde de hıçkıra hıçkıra ağlayan da o olduğu için yazma gereği duydum. Böyle anlarda insan kendini daha bir çaresiz hissediyor.
Yukarıda saydığım isimlerin metinlerinin harmanlanarak bir tiyatro metni oluşması sizi de benim gibi heyecanlandırdıysa bu oyunu kaçırmayın derim. Bütün oyuncuların performansları inanılmazdı ama benim en çok dikkat kesildiğim Neslihan Derya Demiral, Nalan Kuruçim ve Ezgi Çelik oldu. Özellikle de Ezgi Çelik’in “Bahçenize Bir Taş Attım” yorumu eminim sizin de içinizde bir yerlere dokunacaktır.
Yazarlar : Aslı Erdoğan, Bejan Matur, Beliz Güçbilmez, Ece Temelkuran, Murat Uyurkulak, Şamil Yılmaz, Ümit Kıvanç
Yönetmenler: Bedir Bedir, Ezgi Yentürk, Fırat Aygün, Nalan Kuruçim, Nilay Erdönmez, Serhat Erekinci
Yöneten: Mahir Günşiray
Sahne Tasarımı/Kostüm: Claude Leon
Dramaturg: Şamil Yılmaz
Oynayanlar: Gökçe Yiğitel, Bedir Bedir, Nalan Kuruçim, Ezgi Çelik, Banu Fotocan, Yaman Ceri, Neslihan Derya Demirel